Dushyant Kumar
ਦੁਸ਼ਯੰਤ ਕੁਮਾਰ

Punjabi Writer
  

ਸਾਯੇ ਮੇਂ ਧੂਪ ਦੁਸ਼ਯੰਤ ਕੁਮਾਰ
ਅਗਰ ਖ਼ੁਦਾ ਨ ਕਰੇ ਸਚ ਯੇ ਖ਼ਵਾਬ ਹੋ ਜਾਏ
ਅਪਾਹਿਜ ਵਯਥਾ ਕੋ ਵਹਨ ਕਰ ਰਹਾ ਹੂੰ
ਅਫ਼ਵਾਹ ਹੈ ਯਾ ਸਚ ਹੈ ਯੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਬੋਲਾ
ਅਬ ਕਿਸੀ ਕੋ ਭੀ ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਦਰਾਰ
ਆਜ ਸੜਕੋਂ ਪਰ ਲਿਖੇ ਹੈਂ ਸੈਂਕੜੋਂ ਨਾਰੇ ਨ ਦੇਖ
ਆਜ ਵੀਰਾਨ ਅਪਨਾ ਘਰ ਦੇਖਾ
ਇਸ ਨਦੀ ਕੀ ਧਾਰ ਮੇਂ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਆਤੀ ਤੋ ਹੈ
ਇਸ ਰਾਸਤੇ ਕੇ ਨਾਮ ਲਿਖੋ ਏਕ ਸ਼ਾਮ ਔਰ
ਏਕ ਕਬੂਤਰ ਚਿੱਠੀ ਲੇਕਰ ਪਹਲੀ-ਪਹਲੀ ਬਾਰ ਉੜਾ
ਏਕ ਗੁੜੀਯਾ ਕੀ ਕਈ ਕਠਪੁਤਲੀਯੋਂ ਮੇਂ ਜਾਨ ਹੈ
ਹਾਲਾਤੇ ਜਿਸਮ ਸੂਰਤੇ ਜਾਂ ਔਰ ਭੀ ਖ਼ਰਾਬ
ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਪੀਰ ਪਰਵਤ-ਸੀ ਪਿਘਲਨੀ ਚਾਹੀਏ
ਹੋਨੇ ਲਗੀ ਹੈ ਜਿਸਮ ਮੇਂ ਜੁੰਬਿਸ਼ ਤੋ ਦੇਖੀਏ
ਕਹਾਂ ਤੋ ਤਯ ਥਾ ਚਿਰਾਗਾਂ ਹਰੇਕ ਘਰ ਕੇ ਲਿਏ
ਕਹੀਂ ਪੇ ਧੂਪ ਕੀ ਚਾਦਰ ਬਿਛਾਕੇ ਬੈਠ ਗਏ
ਕਿਸੀ ਕੋ ਕਯਾ ਪਤਾ ਥਾ ਇਸ ਅਦਾ ਪਰ ਮਰ ਮਿਟੇਂਗੇ ਹਮ
ਕੈਸੇ ਮੰਜ਼ਰ ਸਾਮਨੇ ਆਨੇ ਲਗੇ ਹੈਂ
ਖੰਡਹਰ ਬਚੇ ਹੁਏ ਹੈਂ ਇਮਾਰਤ ਨਹੀਂ ਰਹੀ
ਘੰਟੀਯੋਂ ਕੀ ਗੂੰਜ ਕਾਨੋਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚਤੀ ਹੈ
ਚਾਂਦਨੀ ਛਤ ਪੇ ਚਲ ਰਹੀ ਹੋਗੀ
ਜਾਨੇ ਕਿਸ-ਕਿਸਕਾ ਖ਼ਯਾਲ ਆਯਾ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਕਾ ਕੋਈ ਮਕਸਦ ਨਹੀਂ ਹੈ
ਤੁਮਹਾਰੇ ਪਾਂਵੋਂ ਕੇ ਨੀਚੇ ਕੋਈ ਜ਼ਮੀਨ ਨਹੀਂ
ਤੁਮਕੋ ਨਿਹਾਰਤਾ ਹੂੰ ਸੁਬਹ ਸੇ ਰਿਤੰਬਰਾ
ਤੁਮਨੇ ਇਸ ਤਾਲਾਬ ਮੇਂ ਰੋਹੂ ਪਕੜਨੇ ਕੇ ਲੀਏ
ਤੂਨੇ ਯੇ ਹਰਸਿੰਗਾਰ ਹਿਲਾਕਰ ਬੁਰਾ ਕੀਯਾ
ਦੇਖ ਦਹਲੀਜ ਸੇ ਕਾਈ ਨਹੀਂ ਜਾਨੇ ਵਾਲੀ
ਧੂਪ ਯੇ ਅਠਖੇਲੀਯਾਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕਰਤੀ ਹੈ
ਨਜ਼ਰ-ਨਵਾਜ਼ ਨਜ਼ਾਰਾ ਬਦਲ ਨ ਜਾਏ ਕਹੀਂ
ਪਕ ਗਈ ਹੈਂ ਆਦਤੇਂ, ਬਾਤੋਂ ਸੇ ਸਰ ਹੋਂਗੀ ਨਹੀਂ
ਪਰਿੰਦੇ ਅਬ ਭੀ ਪਰ ਤੋਲੇ ਹੁਏ ਹੈਂ
ਪੁਰਾਨੇ ਪੜ ਗਏ ਡਰ ਫੇਂਕ ਦੋ ਤੁਮ ਭੀ
ਫਿਰ ਧੀਰੇ-ਧੀਰੇ ਯਹਾਂ ਕਾ ਮੌਸਮ ਬਦਲਨੇ ਲਗਾ ਹੈ
ਬਹੁਤ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀ ਤੋ ਪਾਏਮਾਲ ਹੁਈ<
ਬਾਯੇਂ ਸੇ ਉੜਕੇ ਦਾਈਂ ਦਿਸ਼ਾ ਕੋ ਗਰੁੜ ਗਯਾ
ਬਾੜ੍ਹ ਕੀ ਸੰਭਾਵਨਾਏਂ ਸਾਮਨੇ ਹੈਂ
ਭੂਖ ਹੈ ਤੋ ਸਬਰ ਕਰ, ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਤੋ ਕਯਾ ਹੁਆ
ਮਤ ਕਹੋ ਅਕਾਸ਼ ਮੇਂ ਕੋਹਰਾ ਘਨਾ ਹੈ
ਮਰਨਾ ਲਗਾ ਰਹੇਗਾ ਯਹਾਂ ਜੀ ਤੋ ਲੀਜੀਏ
ਮੇਰੇ ਗੀਤ ਤੁਮਹਾਰੇ ਪਾਸ ਸਹਾਰਾ ਪਾਨੇ ਆਏਂਗੇ
ਮੈਂ ਜਿਸੇ ਓੜ੍ਹਤਾ-ਬਿਛਾਤਾ ਹੂੰ
ਯੇ ਸਚ ਹੈ ਪਾਂਵੋਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕਸ਼ਟ ਉਠਾਏ
ਯੇ ਸ਼ਫ਼ਕ ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਅਬ
ਯੇ ਸਾਰਾ ਜਿਸਮ ਝੁਕਕਰ ਬੋਝ ਸੇ ਦੁਹਰਾ ਹੁਆ ਹੋਗਾ
ਯੇ ਜੁਬਾਂ ਹਮਸੇ ਸੀ ਨਹੀਂ ਜਾਤੀ
ਯੇ ਜੋ ਸ਼ਹਤੀਰ ਹੈ ਪਲਕੋਂ ਪੇ ਉਠਾ ਲੋ ਯਾਰੋ
ਯੇ ਧੁਏਂ ਕਾ ਏਕ ਘੇਰਾ ਕਿ ਮੈਂ ਜਿਸਮੇਂ ਰਹ ਰਹਾ ਹੂੰ
ਯੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਹੈ ਹਕੀਕਤ ਮੇਂ ਏਕ ਛਲ ਲੋਗੋ
ਰੋਜ਼ ਜਬ ਰਾਤ ਕੋ ਬਾਰਹ ਕਾ ਗਜਰ ਹੋਤਾ ਹੈ
ਲਫ਼ਜ ਏਹਸਾਸ-ਸੇ ਛਾਨੇ ਲਗੇ ਯੇ ਤੋ ਹਦ ਹੈ
ਵੋ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੁਕੰਮਲ ਬਯਾਨ ਹੈ
ਵੋ ਨਿਗਾਹੇਂ ਸਲੀਬ ਹੈਂ